poppenkamertjes maken, legohuizen ontwerpen en later vroeg ik me overal waar ik binnenkwam af hoe ik dit zelf zou inrichten. Wat kon er beter, praktischer, mooier. Op de camping was ik zo benieuwd hoe de vouwwagen en caravan van anderen waren ingericht, dat ik hoopte dat vriendinnetjes me mee naar hun ‘huis’ vroegen.

Niet zo gek dus dat ik op de kunstacademie de richting interieurarchitectuur ben gaan doen. Toch merkte ik al tijdens de studie dat dit niet helemaal mijn wereld was. En ook na mijn afstuderen was ik in mijn werk vooral bezig met materie, technisch tekenen en een esthetisch plaatje neerzetten voor anderen. Ik was op zoek naar zachter en menselijker, wat heeft geleid tot een switch naar de hulpverlening. Hier kon ik een kwaliteit inzetten die ook bij mij hoort, het ‘doorvragen’ en zoeken naar wat iemand echt wil, het dichtbij jezelf leven. Maar na jarenlang werken als generalist met een multi-problem doelgroep, ontbrak de ruimte daarvoor en kon ik te weinig doen wat ik leuk vind. 

Maar wat vind ik dan echt leuk? Wat maakt dat ik deze twee werelden koos om in te werken? Kwaliteit van leven verhogen.

In de hulpverlening was dit wel het doel, maar de dagelijkse realiteit en bureaucratie nam het vaak over. Juist hier zag ik dat een fijne eigen woonplek die goed is afgestemd op de wensen en energie van de bewoners voor meer levensenergie kan zorgen. Helaas is heeft dat vaak geen prioriteit. 

Voor mij wel. Zo bezig zijn met interieur geeft mij veel energie! En tijdens mijn zoektocht kwam Feng Shui op mijn pad. Deze holistische kijk op interieur was precies wat ik eerder miste, het geeft verdieping en kijkt naar de mens in relatie tot zijn omgeving. Niet alleen dat mooie plaatje.